Η παιδική προστασία στην Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε μια κρίσιμη καμπή. Πλέον του 75% των ιδρυμάτων λειτουργεί χωρίς ποιοτικές, παιδαγωγικές ή άλλες προδιαγραφές. Υπάρχει άμεση ανάγκη θεσμικού πλαισίου που να διασφαλίζει τις απαραίτητες ποιοτικές προδιαγραφές σε εθνικό επίπεδο, όπως τον ελάχιστο αριθμό καταρτισμένου προσωπικού και τη γενικότερη λειτουργία βάση παιδαγωγικών προδιαγραφών
Τα νεότερα στοιχεία του Υπουργείου (2020) αναδεικνύουν 82 Ιδρύματα παιδικής προστασίας και 1.702 παιδιά σε εξω-οικογενειακή φροντίδα.
Το έλλειμμα γνώσης, κατάρτισης αλλά και νοοτροπίας, σε κεντρικό και θεσμικό επίπεδο, σχετικά με τις απαιτήσεις για μια σωστή και λειτουργική δομή παιδικής προστασίας, τις ανάγκες διαβίωσης και ανάπτυξης των παιδιών, τη σημασία της ζωής σε οικογενειακό περιβάλλον, τις συνεργασίες με φορείς και οργανώσεις για τη διασφάλιση των βέλτιστων συνθηκών ευζωίας και ανάπτυξης των παιδιών, και της σημασίας της αναδοχής και της ανάγκης να φεύγουν τα παιδιά από τα ιδρύματα το συντομότερο, είναι ιδιαίτερα έντονο και έχει σημαντικές αρνητικές επιπτώσεις στις ζωές και την ανάπτυξη των παιδιών.
Η πρόσφατη Έκθεση του Συνηγόρου του Πολίτη (2020) αναδεικνύει εκ νέου τα δεδομένα στη χώρα μας και την ανάγκη γενναίων παρεμβάσεων και μεταρρυθμίσεων.1
Οι εξελίξεις τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο έχουν υπάρξει ραγδαίες – τόσο σε θεσμικό επίπεδο με την προώθηση της αποϊδρυματοποίησης, όσο και σε επίπεδο έρευνας, που αποδεικνύει περίτρανα και σε κάθε επίπεδο τις αρνητικές επιπτώσεις του ιδρυματισμού στη ζωή των παιδιών.
Απαιτείται ένας εθνικός σχεδιασμός για σοβαρές μεταρρυθμίσεις στην παιδική προστασία που να συνάδουν με την πραγματικότητα των αναγκών προστασίας και ανάπτυξης των παιδιών, τις εξελίξεις παγκοσμίως και τις διεθνείς συμβάσεις και τις Ευρωπαϊκές Κατευθυντήριες Γραμμές ως προς τη διασφάλιση των δικαιωμάτων του παιδιού.